Back Lu Čeng-siang Czech Lu Zhengxiang German Lu Zhengxiang English Lu Cheng-hsiang Spanish لو تسنگ تسیانگ Persian Lou Tseng-Tsiang French Lou Tseng-Tsiang ID 陸徴祥 Japanese Lou Tseng-Tsiang Dutch Lou Tseng-Tsiang Portuguese
 Lu Zhengxiang | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1871 |
|---|---|
| Data śmierci |
15 stycznia 1949 |
| Premier Republiki Chińskiej | |
| Okres |
od 29 czerwca 1912 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Sekretarz Stanu Cesarstwa Chińskiego[1] | |
| Okres |
od 22 grudnia 1915 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Nazwisko chińskie | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
Lu Zhengxiang (ur. 12 czerwca 1871, zm. 15 stycznia 1949) – chiński polityk, dyplomata, w późniejszym okresie zakonnik katolicki.
Urodził się w Szanghaju, w rodzinie protestanckiego katechety. Odebrał staranne wykształcenie, w latach 1893–1906 pracował jako tłumacz i sekretarz chińskiego poselstwa w Petersburgu. Następnie był ambasadorem Chin w Holandii (1907–1911) i Rosji (1911–1912). Po powrocie do Chin objął w 1912 roku urząd ministra spraw zagranicznych, który sprawował z przerwami do 1920 roku. W latach 1912 oraz 1915–1916 był także premierem Republiki Chińskiej oraz Cesarstwa Chińskiego. Politycznie sytuował się w obozie reformistów, przeciwstawiając się nagłym, rewolucyjnym przemianom ustrojowym. Od 1922 do 1927 roku pełnił godność ambasadora w Bernie.
W 1911 roku przeszedł na katolicyzm[2]. Od 1899 roku był żonaty z Belgijką. Po jej śmierci w 1926 roku wycofał się z życia publicznego i rok później wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja koło Brugii[2]. Przybrał imię zakonne Pierre-Célestin. W 1946 roku został mianowany przez papieża Piusa XII opatem tytularnym klasztoru św. Piotra w Gandawie. Pod koniec lat 40. chciał powrócić do Chin jako misjonarz z celem założenia w Państwie Środka klasztoru benedyktyńskiego, plany te pokrzyżowała jednak jego ciężka choroba i śmierć.
Był autorem kilku prac, m.in. Souvenirs et pensées (1946) i La rencontre des humanités (wydane pośmiertnie w 1949). Dowodził, iż chrześcijaństwo stanowi spełnienie postulatów etycznych konfucjanizmu. Probówał wykazać zbieżność pojęć Logosu oraz Dao[2]. Opowiadał się także za wprowadzeniem klasycznego języka chińskiego jako języka liturgicznego Kościoła katolickiego w Chinach.
- ↑ tymczasowo.
- ↑ a b c E. A. Livingstone: The Concise Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 342. ISBN 978-0-19-965962-3.